Модар азизтарин вуҷуди рӯи замин мебошад ва зиндагӣ аз нафаси гарму дилнавози ӯ оғоз мегирад.
Эмомалӣ Раҳмон
Модар офаридгори муҳаббат, меҳрубонӣ ва садоқати бепоён аст. Ӯ бо муҳаббати бепоён ва дилсӯзии беинтиҳо фарзанди худро парвариш намуда, тамоми ҳастии худро барои хушбахтии ӯ мебахшад. Аз рӯзи аввал то лаҳзаи охир, модар ҳамчун пуштибон ва ҳомии фарзанд боқӣ мемонад, бе ягон интизори подош ва миннатдорӣ…
Ҳеҷ муҳаббате дар ҷаҳон ба муҳаббати модар баробар нест. Ин муҳаббат аз қалби поке сарчашма мегирад, ки танҳо бахшидан ва дастгирӣ карданро медонад. Модар ҳамеша омода аст, ки дар шодиву ғам бо фарзанди худ бошад, новобаста аз он ки ӯ чӣ гуна инсон шудааст. Ҳатто вақте тамоми ҷаҳон ба касе рӯй мегардонад, модар бо муҳаббати беканораш бо ӯ мемонад.
Модар, ту баҳори зиндагонии манӣ,
Дар дили ман доим нури имонӣ манӣ.
Бо дуои ту ман зиндаву пирӯзам,
Эй модари ҷон, ту ҷовидонии манӣ!
Лоиқ Шералӣ
Муҳаббати модар мисли сарчашмаи поки об аст, ки ҳамеша ҷорӣ ва навсозанда мебошад. Вай метавонад тамоми мушкилиҳоро паси сар кунад, танҳо барои он ки фарзандашро хушбахт бубинад. Ҳеҷ сарҳаде муҳаббати модарро маҳдуд намекунад, ва ҳеҷ чиз онро коҳиш дода наметавонад.
Садоқати модарро бо ҳеҷ ченаке наметавон андоза кард. Вай барои оромӣ ва хушбахтии фарзандонаш шабҳои бехобиро сипарӣ мекунад, ранҷу машаққатҳои зиёдеро таҳаммул менамояд, вале ҳеҷ гоҳ шикоят намекунад. Дили модар ҳамеша пур аз умед аст, дуояш ҳамеша барои комёбии фарзандон аст.
Зи шири сафеди модар шунидам,
Ки меҳраш ба олам набошад каме.
Ба ҳукми Худованд ҷаннат бувад,
Ба зери қадамҳои модар ҳаме.
Сайидои Насафӣ
Дар тамоми таърих модарон ҳамчун қаҳрамонони ҳаёт шинохта шудаанд. Онҳо на танҳо фарзандони худро ба воя мерасонанд, балки барои рушди ҷомеа саҳми бузург мегузоранд. Муҳаббати модар беназир ва бепоён аст – ӯ метавонад ҳама мушкилиҳоро паси сар кунад, то фарзандаш хушбахт бошад.
Модар худ як ҷаҳон аст, ҷаҳоне пур аз меҳр ва садоқат. Ҳар як каломи ӯ роҳнамоест ба сӯи ростӣ ва ҳар як нигоҳи ӯ саршор аз дуо ва баракат мебошад. Ҳақиқатан, зери қадамҳои модар биҳишт ҷойгир аст, зеро ӯ асоси ҳар некӣ ва меҳрубонист.
Модар, ки ҷаҳон зи меҳри ту гулзор,
Бе меҳри ту ханда бар лаб надорам.
Эй чароғи дили ман, зи нури дуоят,
Бар ҳар қадамам файзу раҳмат биборам.
Абулқосим Лоҳутӣ
Рӯзи модар на танҳо ҷашн, балки ёдоварии муҳаббати бепоёни модарон аст. Биёед, ҳар рӯз қадри ин шахсияти бузургро донем, бо меҳрубонӣ ва эҳтиром дили ӯро шод гардонем, зеро дили модар худ биҳишти рӯи замин аст.
Ҳамидов Раҳматилло-донишҷӯйи курси 3-юми факултети фалсафаи ДМТ
